Hackable

شبکه‌های اجتماعی آمدند تا ما را خوشحال کنند. ما دیگر اسیر فاصله‌ها نیستیم، بلکه ارباب آنیم. اسم اعظمی که سلیمان با آن طی‌الارض می‌کرد امروز دیگر یک راز نیست، بلکه‌ اشاره‌ای از انگشت ماست بر گوشی‌های موبایل‌مان. فرصت‌ دیده‌شدن کم‌تر در انحصار قدرت است، علم در دسترس است، دلتنگی چاره دارد و هزار مزیت دیگر. اما من چرخی که در توییتر میزنم سرتاپام رخوت می‌شود. رخوتی که در دوستانم نیز هویداست. رخوتی که به مزایای بیشمار آن می‌چربد. آن قدر که تعداد زیادی هر روز از تصمیم‌شان برای پاک کردن یا محدود کردن شبکه‌های اجتماعی‌شان صحبت می‌کنند. در همین ویرگول هم کم نیست گزارشاتی از ماه‌هایی که بدون شبکه‌های اجتماعی گذشته است. چه سلسله اتفاقی سبب می‌شود تا ابزاری که برای خدمت به ما ساخته شد، دست به خیانت به ما بزند؟